Doorntrippers 40 jaar.
Bedenkingen en overpeinzingen bij een verjaardag.
Onlangs zag ik in het gemeentelijk infoblad de fiere aankondiging van een vereniging die vijftien jaar bestond. Op de foto erbij stonden de mensen er glunderend bij. Toen dacht ik: awel dat bescheiden, Hoeselts kleinste wandelclupje heeft het zo slecht nog niet gedaan. Je leest wel eens dat voetbal-, atletiek- of roeiverenigingen soms wel eeuwelingen zijn. In de wandelsport komt zoiets niet zo gauw voor. Dit gezegd zijde: de Doorntrippers mogen er wel degelijk fier op zijn dat ze de kaap van de veertig jaar hebben kunnen ronden. Het was in 1981 dat een paar fervente wandelaars zich rond de eerste voorzitter, Jan Lunskens, schaarden om een heuse wandelvereniging uit de grond te stampen. Wie had toen kunnen vermoeden dat zoveel jaren later er nog onder die vlag zou gewandeld worden. Die vlag was indertijd de Vlaamse Wandel- en Omnisportfederatie v.z.w. uit Gent. Ook hier deed de tijd haar werk: sportbonden komen en gaan. Sinds 2016 is deze federatie opgegaan in Gezinssport Vlaanderen. Subsidies om zo’n bond te runnen en de steeds zwaardere voorwaarden om daaraan te voldoen zijn niet vreemd aan die wijziging.
Vele leden anno 2021 moeten al diep in hun geheugen graven om zich nog iets uit die beginjaren te herinneren. Meer zelfs, zij die de start van de wandelvereniging hebben meegemaakt zijn wis en zeker op de vingers van één hand te tellen, zelfs als hij/zij een geaccidenteerde werknemer uit een schrijnwerkerij is.
Leden van een wandelvereniging wandelen. O ja, soms wordt er ook al eens vergaderd om al dan niet “wilde” plannen te smeden. Zeker in de beginjaren kwamen die plannen vaak tot stand aan de toog van het “clublokaal”. Mieke van Toon was jarenlang de vrouw die menige wandelaar met haar medicijnen weer op de been kreeg. Haar café was jarenlang de perfecte uitvalsbasis. Zeker niet het properste, wel het gezelligste dat we ons toen konden wensen. Een buurtcafé zoals je er vandaag maar weinig meer kan vinden.
Bedenkingen en overpeinzingen bij een verjaardag.
Onlangs zag ik in het gemeentelijk infoblad de fiere aankondiging van een vereniging die vijftien jaar bestond. Op de foto erbij stonden de mensen er glunderend bij. Toen dacht ik: awel dat bescheiden, Hoeselts kleinste wandelclupje heeft het zo slecht nog niet gedaan. Je leest wel eens dat voetbal-, atletiek- of roeiverenigingen soms wel eeuwelingen zijn. In de wandelsport komt zoiets niet zo gauw voor. Dit gezegd zijde: de Doorntrippers mogen er wel degelijk fier op zijn dat ze de kaap van de veertig jaar hebben kunnen ronden. Het was in 1981 dat een paar fervente wandelaars zich rond de eerste voorzitter, Jan Lunskens, schaarden om een heuse wandelvereniging uit de grond te stampen. Wie had toen kunnen vermoeden dat zoveel jaren later er nog onder die vlag zou gewandeld worden. Die vlag was indertijd de Vlaamse Wandel- en Omnisportfederatie v.z.w. uit Gent. Ook hier deed de tijd haar werk: sportbonden komen en gaan. Sinds 2016 is deze federatie opgegaan in Gezinssport Vlaanderen. Subsidies om zo’n bond te runnen en de steeds zwaardere voorwaarden om daaraan te voldoen zijn niet vreemd aan die wijziging.
Vele leden anno 2021 moeten al diep in hun geheugen graven om zich nog iets uit die beginjaren te herinneren. Meer zelfs, zij die de start van de wandelvereniging hebben meegemaakt zijn wis en zeker op de vingers van één hand te tellen, zelfs als hij/zij een geaccidenteerde werknemer uit een schrijnwerkerij is.
Leden van een wandelvereniging wandelen. O ja, soms wordt er ook al eens vergaderd om al dan niet “wilde” plannen te smeden. Zeker in de beginjaren kwamen die plannen vaak tot stand aan de toog van het “clublokaal”. Mieke van Toon was jarenlang de vrouw die menige wandelaar met haar medicijnen weer op de been kreeg. Haar café was jarenlang de perfecte uitvalsbasis. Zeker niet het properste, wel het gezelligste dat we ons toen konden wensen. Een buurtcafé zoals je er vandaag maar weinig meer kan vinden.
Lang geleden kwam de goed Heilige man Mieke, de cafébazin, en de wandelaars verblijden en vermaken met een bezoek.
De wandelingen die daar het licht zagen werden dan in een tweemaandelijks ledenblad gepubliceerd. Ledenblad is wel een duur woord voor een in zwart-wit gestencild A4-tje. Dat A4-tje is er nog steeds, gewoon omdat niet iedereen over een computer of gsm beschikt. Maar door de jaren heen is er van het papierwerk niet zo gek veel overgebleven.
Natuurlijk zijn er de bescheiden wandelkalenders. Daar zijn er wel nog wat van terug te vinden. Die geven meteen een goed beeld van hoe en waar er zoal gestapt werd. Heel veel in Limburg, dat spreekt voor zich. Nederlands Limburg en de Ardennen worden vandaag nog nauwelijks aangedaan. Het feit dat de leeftijdscurve van de leden altijd maar steil omhoog is blijven gaan zal daar niet vreemd aan zijn. Vandaag komt vaak het argument boven dat je toch niet een autorit van een paar uur doet, om slechts een paar uur te gaan wandelen. Ooit was dat anders. Doorheen de jaren werden er ook stadsbezoeken georganiseerd. Passeerden zo de revue: Diest, Thorn, Tongeren, Maastricht, Hasselt, Luik, Leuven, Gent. Een vast item sinds 1987 is de wandelvierdaagse. Heel lang was het O.L. Vrouw Hemelvaart – weekend de gelegenheid om andere wandelhorizonten te verkennen. Naast weekends in de Gaume streek, Luxemburg en de Oostkantons was Duitsland een vaak terugkomende bestemming met regio’s zoals de Eifel, de Moezel en het Zwarte Woud.
Natuurlijk zijn er de bescheiden wandelkalenders. Daar zijn er wel nog wat van terug te vinden. Die geven meteen een goed beeld van hoe en waar er zoal gestapt werd. Heel veel in Limburg, dat spreekt voor zich. Nederlands Limburg en de Ardennen worden vandaag nog nauwelijks aangedaan. Het feit dat de leeftijdscurve van de leden altijd maar steil omhoog is blijven gaan zal daar niet vreemd aan zijn. Vandaag komt vaak het argument boven dat je toch niet een autorit van een paar uur doet, om slechts een paar uur te gaan wandelen. Ooit was dat anders. Doorheen de jaren werden er ook stadsbezoeken georganiseerd. Passeerden zo de revue: Diest, Thorn, Tongeren, Maastricht, Hasselt, Luik, Leuven, Gent. Een vast item sinds 1987 is de wandelvierdaagse. Heel lang was het O.L. Vrouw Hemelvaart – weekend de gelegenheid om andere wandelhorizonten te verkennen. Naast weekends in de Gaume streek, Luxemburg en de Oostkantons was Duitsland een vaak terugkomende bestemming met regio’s zoals de Eifel, de Moezel en het Zwarte Woud.
Uit de oude doos: een kiekje genomen op de wandelweek in 2001. Locatie: ergens in Latrop. Misschien herkennen jullie Gerard, Bertha, Monique, Maarja, Frans, Jef, Pierrot (Piet voor de vrienden).
Velen zullen zich Gustaaf Doomen, lange tijd het gezicht van de Doorntrippers, herinneren. Gustaaf, de man die elke zondag zijn bestelbusje vollaadde met wandelgrage Hoeselaren, en wandelaars van ver daarbuiten. Wie weet er nog dat we wandelaars uit Tongeren, Bilzen, Maastricht, Diepenbeek, Stokrooie, Genk, Munsterbilzen, Herk de Stad, Wellen, Alphen aan de Rijn, Borgloon, Rekem en Hasselt op onze ledenlijsten terugvonden. Dat is vandaag wel even anders, al liggen Valmeer en Veulen nu ook niet langs de deur. Een glorierijke toekomst durven we vandaag ons clubje niet voorspellen. Daar zijn tal van redenen voor. Niet in het minst de veranderende tijdsgeest. Vandaag wordt er meer individueel gewandeld. De nieuwe technologieën, de smartphone voorop, hebben tal van mogelijkheden aangereikt aan eenieder die een stapje wil gaan zetten in de natuur. Ieder jaar lijken er wel wandelapps bij te komen. Niet alleen de jongeren gaan vandaag op stap met Komoot of Route You. Voor velen zijn de talrijke wandelingen van clubs aangesloten bij de Vlaamse Wandelfederatie een zegen. Ook hier krijg je alles op een blaadje; meerdere trajecten om uit te kiezen, stop met bevoorrading en dat alles tegen een zacht prijsje en de vrijheid om te vertrekken wanneer je wil, met wie je wil. Dat alles maakt het voor traditionele wandelclubs, zoals de onze, niet gemakkelijker om door te doen.
Ook de Doorntrippers surfen een beetje mee op de internetgolven. Een kleine en bescheiden website verkondigt de wandelkalender aan de leden. Soms is er plaats voor wat foto’s, een klein verslag rond een trip of meerdaagse. Ook dat staat mijlenver af van het briefpapier met een logo dat door een natuurvereniging kon geclaimd worden. Briefpapier dat begin jaren tachtig werd gebruikt om heel af en toe eens een officiële brief te schrijven.
Niet alleen de techniek verandert doorheen de tijd, ook het “personeel” blijft niet hetzelfde. Met de jaren valt er al eens eentje weg. Wij vinden het bijna vanzelfsprekend dat er iedere zondag, ja U leest het goed, iedere zondag een wandeltraject op ons ligt te wachten. We weten het wel, maar staan we er ook wel eens bij stil dat iemand dat moet verzinnen. Tussen droom - het plannen van een wandelagenda - en daad - het klaarmaken van een tocht, liefst met een rustpunt nergens mooi tussenin, moet er wel iemand aan de slag. De Doorntrippers hebben tot nu het geluk gehad dat er steeds iemand was die zich dat ter harte nam. Dus dank U wel aan Gustaaf, Gerard, Paul en allen die sporadisch een wandeling voor hun rekening namen. Zonder jullie zou het liedje allang uitgezongen zijn. Willen we dat ritme van iedere zondag een wandeling aanhouden dan zouden wandelvoorstellen vanuit de groep meer dan welkom zijn. En zelfs dan moeten we misschien eens nadenken of het zo wel verder moet.
Tot slot: niettegenstaande het leven ieder jaar, momenteel bijna iedere maand duurder wordt blijft het net zo kostelijk of noem het goedkoop om aan te sluiten bij de vereniging. Eind jaren negentig (1999) bedroeg het lidgeld respectievelijk acht en vijf euro. Vandaag kost het je achttien, respectievelijk vijftien euro. Centen die je bijna integraal terugvorderen kan via de mutualiteit.
We hopen er nog een tijdje mee door te gaan. Zolang er kandidaat wandelaars zijn, en zolang we er zin in hebben plannen we nog wandelingen. Of we ooit de vijftig halen is maar de vraag. De eenenveertigste jaargang gaan we alleszins al op gang schieten.
Jeanpierre.
Voorzittende,
November 2021.
Ook de Doorntrippers surfen een beetje mee op de internetgolven. Een kleine en bescheiden website verkondigt de wandelkalender aan de leden. Soms is er plaats voor wat foto’s, een klein verslag rond een trip of meerdaagse. Ook dat staat mijlenver af van het briefpapier met een logo dat door een natuurvereniging kon geclaimd worden. Briefpapier dat begin jaren tachtig werd gebruikt om heel af en toe eens een officiële brief te schrijven.
Niet alleen de techniek verandert doorheen de tijd, ook het “personeel” blijft niet hetzelfde. Met de jaren valt er al eens eentje weg. Wij vinden het bijna vanzelfsprekend dat er iedere zondag, ja U leest het goed, iedere zondag een wandeltraject op ons ligt te wachten. We weten het wel, maar staan we er ook wel eens bij stil dat iemand dat moet verzinnen. Tussen droom - het plannen van een wandelagenda - en daad - het klaarmaken van een tocht, liefst met een rustpunt nergens mooi tussenin, moet er wel iemand aan de slag. De Doorntrippers hebben tot nu het geluk gehad dat er steeds iemand was die zich dat ter harte nam. Dus dank U wel aan Gustaaf, Gerard, Paul en allen die sporadisch een wandeling voor hun rekening namen. Zonder jullie zou het liedje allang uitgezongen zijn. Willen we dat ritme van iedere zondag een wandeling aanhouden dan zouden wandelvoorstellen vanuit de groep meer dan welkom zijn. En zelfs dan moeten we misschien eens nadenken of het zo wel verder moet.
Tot slot: niettegenstaande het leven ieder jaar, momenteel bijna iedere maand duurder wordt blijft het net zo kostelijk of noem het goedkoop om aan te sluiten bij de vereniging. Eind jaren negentig (1999) bedroeg het lidgeld respectievelijk acht en vijf euro. Vandaag kost het je achttien, respectievelijk vijftien euro. Centen die je bijna integraal terugvorderen kan via de mutualiteit.
We hopen er nog een tijdje mee door te gaan. Zolang er kandidaat wandelaars zijn, en zolang we er zin in hebben plannen we nog wandelingen. Of we ooit de vijftig halen is maar de vraag. De eenenveertigste jaargang gaan we alleszins al op gang schieten.
Jeanpierre.
Voorzittende,
November 2021.